Poster:
Subtitles editing: Persefoni Miliou
The video:
[ελ]:
Συχνά έρχονται δάκρυα στα μάτια μου αλλά σταματούν εκεί.
...
Με απασχολούν διαρκώς δύο πράγματα: ο έρωτας και ο θάνατος.
...
Έχω νιώσει να πεθαίνω μαζί με έναν έρωτα.
Έχω νιώσει το αίμα μου να χάνεται από τις φλέβες και ο νους να ακινητοποιείται.
Έχω νιώσει αθάνατος καβάλα στον έρωτα.
Αλαζόνας και παντοδύναμος όσο δεν παίρνει.
...
Εμφανίστηκε ως κομήτης, ένα λαμπερό πεφταστέρι στην μέση ενός θολού μεσημεριανού ουρανού, το οποίο συγκρουόμενο με την γη επέφερε αναταράξεις καταστροφικές και λυτρωτικές:
Φωτιές υψώθηκαν και κατέκαψαν κάθε ξερόκλαδο γεροντίστικης συνήθειας.
Ισχυροί άνεμοι παρέσυραν τα θολά νέφη της μετριότητας.
Ένα αστρικό μέταλλο σε πλήρη τήξη επέβαλε ένα φως που έκανε κάθε ψέμα να δείχνει εκτεθειμένο όπως η μύγα πάνω στον γλόμπο.
(Αποσβολωμένος, ταυτόχρονα με όλες τις αισθήσεις σε υπερδιέγερση, παρακολουθώ αυτό το καυτό μέταλλο με κίνδυνο να τυφλωθώ. Διατηρώ την παράδοξη ελπίδα ότι θα υπάρξει η στιγμή οπότε θα μπορέσω να ακουμπήσω το χέρι μου πάνω του. Θα το οικειοποιηθώ.)
Ακόμα, ποτάμια ποίησης ξεχύθηκαν, κατακλύζοντας κάθε επηρεπή νου.
Απλές λέξεις μετουσιώθηκαν σε έννοιες απροσέγγιστες και απερίγραπτες.
Λέξεις όπως 'Μαρία' ή, 'Κώστα' έγιναν ξαφνικά ικανές να περιγράψουν κάθε ανέλπιστη ευτυχία, ακόμα και την ίδια την γαλήνη του νου.
Το 'Εγώ' έχασε κάθε γνώριμη υπόσταση πρoσπαθώντας να υψωθεί πέρα από ό,τι είχε υπάρξει μέχρι τότε και να μεταμορφωθεί σε κάτι τόσο υπέρτερο, που θα το καταργούσε μέσα στο 'Εμείς'.
Το μεγαλειώδες πεφταστέρι ως το γιγάντιο πέος του Χρόνου έσπειρε με ένα μόλις βλέμμα το αιδοίο του Σύμπαντος.
Αναπαρήγαγε έτσι, ακόμα μια φορά, σε μια απειροελάχιστη ωστόσο -ασήμαντη κλίμακα, την διαδικασία μέσα από την οποία το κάθετί δημιουργείται και αφανίζεται.
[en]:
Tears often come to my eyes but they stop there.
...
I am constantly occupied by two things: love and death.
...
I have felt like dying along with love.
I have felt my blood vanishing from my veins and my mind coming to a standstill.
I have felt immortal while riding on love.
Arrogant and powerful as can be.
...
It appeared as a comet, a shiny shooting star in the middle of a dim noon sky which by crashing on earth it brought vibrations, disastrous and liberating:
Flames rose and burnt all the dry twigs of the aged people's habits.
Strong winds carried away the blur clouds of mediocrity.
An outer space metal, totaly melted, imposed a light that made every lie seem exposed like a fly on a light bulb.
(Astonished, at the same time with all my senses in full arousal, I observe this burning hot metal in danger of blinding myself. I preserve this obscure hope that a moment will come when I will be able to lay my hand on it. I will make it my own.)
Even more, rivers of poetry poured out flooding any prone mind. Simple words transformed into unreachable and unspeakable meanings.
Words like “Maria” or “Kosta” were suddenly able to describe states of unexpected happiness, even the peacefulness of the mind itself.
The “Ego” lost any known attribute while it tried to stand above all it had been up to until then and transform into something so sublime, it would be abolished into the “Us”.
The glorious shooting star, as the giant penis of Time, sowed -just by a glance- the vulva of the Universe.
It reproduced this way, once more, in a micro however, insignificant scale, the process through which every single thing is created and vanished.
